[PIAS] Nites 2013 - dag 2 - Indie rocks

Tour & Taxis, Brussel, 18 februari 2013

Bijlange geen dom idee eigenlijk, een platenlabel dat een avond met optredens organiseert waar de paradepaardjes van stal worden gehaald. Play It Again Sam, die overigens over een zeer fraai gevulde stal beschikken, had voor de gelegenheid de loods van Tour & Taxis in Brussel omgetoverd tot een overdekt festivalterrein – eetkraampjes, een veld van kunstgras om even te verpozen en een arcade met oldskool flipperkasten en videospelletjes incluis.

De eerste die we op het grote podium bezig zagen was Andy Burrows. U kent de man misschien van Razorlight, We Are Scientists of zijn samenwerking met Editors-voorman Tom Smith als Smith & Burrows. Hier kwam hij echter met een begeleidingsband zijn solowerk voorstellen.

Wat ons betreft was dat het muzikale equivalent van een IKEA-kast: het zat allemaal best goed in elkaar, het had potentieel om de massa aan te spreken, maar echt interessant was het nooit. Na enkele nummers die uitblonken in middelmatigheid besloten we te verkassen naar het kleine zaaltje.

Daar speelden tussen de "grote" groepen door immers kleinere [PIAS]-acts korte sets om de leemtes op te vullen. Tot onze spijt bleek dat we het fantastische, opkomende talent Valerie June al hadden gemist, maar de Britten van Champs maakten veel goed. Drie gitaristen, waarvan er eentje voor één nummer overschakelde op synth, drie prachtig harmoniserende stemmen en sfeervolle folksongs waren voldoende om ons een kwartiertje in hogere sferen te brengen.

In de grote zaal was meteen daarna Jason Lytle aan de beurt. Te onzent geniet deze Amerikaan de heldenstatus als gevolg van zijn lidmaatschap van het weergaloze Grandaddy. Ook in zijn geval kregen we deze avond solowerk voorgeschoteld. Lytle moest het blijkbaar met minder middelen stellen dan iemand als Burrows, want voor de begeleiding was er slechts één man meegereisd die achtergrondstem, gitaar en keyboards voor zijn rekening nam.

Bij elk van de liedjes die Lytle bracht herkende je een zweem van de schoonheid en de luister die ze in zich droegen, maar die werd in de kiem gesmoord door een abominabel slecht geluid in de zaal en door uit het niets opduikende basdrumgeluiden. Het dreef de arme man haast tot wanhoop, en het was puur op karakter dat de set – die zowel puurde uit Lytle’s soloplaten als werk van Grandaddy en een fraaie cover bevatte van Pixies’ Wave of Mutilation – werd uitgespeeld. Een gemiste kans.

Zoals bij een vuurwerk kwam het beste en het hevigste op het laatst. Eerst met Balthazar: onze landgenoten leverden met ‘Rats’ vorig jaar een dijk van een plaat af. En live werd het allemaal nog een tikkeltje straffer.

Frontmannen Maarten en Jinte wisselden de leadzang af, maar hoofdrollen waren er voor elk van de muzikanten. The Oldest Of Sisters, Sinking Ship, wat ons betreft zijn het nu al klassiekers van de Belgische rock.

Afsluiten deed Balthazar gewoontegetrouw met een verpletterend Fifteen Floors, met de coda van Blood Like Wine ertegenaan geplakt. Het voltallige publiek stak op aanvraag het glas in lucht: het was bij nagenoeg iedereen volledig leeg, niemand wou het risico nemen om iets te missen, dus er werd niet om bier gegaan. Enfin, daarom was òns glas toch leeg.

Afsluiters Alt-J werden van de eerste tot de laatste noot onthaald als de redders van de hedendaagse muziek. Daar zal hun onwaarschijnlijk straffe debuut ‘An Awesome Wave’ vast veel mee te maken hebben. Voor het eerst deze avond zat ook het geluid echt goed, en alle ingrediënten voor een ongemeen straf concert waren aanwezig.

De heren ogen nogal sullig, maar ze pakten de zaal moeiteloos in. Songs als Breezeblocks, Fitzpleasure en Something Good leken al jaren tot de indiecanon te behoren, het refrein van Matilda werd zelfs door menigeen meegekeeld. Na een verbluffend sterk optreden kregen we met Taro nog een toegift, maar daarmee moesten we het helaas stellen, op zijn minst tot op Best Kept Secret.